Donderdag 15 november 2012
Na een jaar en acht maanden gebruik te hebben gemaakt van
een rolstoel, krukken en een opgelapte
benenwagen snakte ik naar een vervoersmiddel die mij verder dan de hoek van de
straat kon brengen. Met alle liefde hebben mijn vriend en ouders heel wat vrije
uurtjes voor mij opgeofferd om mij naar plaats van bestemming te brengen. Dankbaar
maar met gemengde gevoelens, afhankelijkheid went immers nooit. "Wanneer de vrijheid
oprukt kan niemand haar stoppen”, dat is de quote die denkbeeldig op mijn
koelkast zat geplakt. Terwijl de zomer aan me voorbij kroop in afwachting op
mijn WMO aanvraag, kwam uiteindelijk de (verwachtte) afwijzing van de gemeente behoorlijk
rauw op mijn dak. Na de teleurstelling en frustraties hiervan te hebben
verwerkt kwam het volgende dilemma. Waar investeren wij een klein kapitaal in,
wat is wijsheid? Een scootmobiel zou misschien lichamelijk een voor de hand
liggende optie zijn, maar geestelijk voor mij nog een stap of zes te ver. Ik
zag mezelf er niet in zitten,
laat staan rijden en al helemaal niet op openbaar terrein of door de H&M.
Toen ik mezelf tijdens een proefrit in de weerspiegeling van het raam zag was
ik overtuigd, een scootmobiel is gewoon zó niet sexy! Daarnaast voelde ik me
ook totaal niet happy in dat ding. De verkoper bevestigde nogmaals dat het
imago van die dingen nou eenmaal niet hip te krijgen is. Nu is het hebben van
ME en de beperkingen die het met zich meebrengt alles behalve hip & sexy. Als
je als 29 jarige een geraniumtijdperk van bijna twee jaar op je naam hebt staan
dan ben je meer toe aan een programma als “Pimp My Ride”.
Ik vond dat ik na
mijn slechte staat het verdiende om
een vervoersmiddel te besturen, volledig opgeknapt en gepimpt. Waar mijn leeftijdgenoten elke dag
staan fileflirten in hun nieuwe leasebakken hoopte ik op z’n minst om bij het
stoplicht naast de scholieren op hun Italiaanse Vespa’s te kunnen shinen met
mijn Italiaanse designspiegel,
retro koplamp en hippe boodschappenmand. Voor mij nog geen verstandige en oubollige driewieler
met een grijs matje onder m’n voeten (scootmobielers no offence!), maar een hippe
elektrische step met retro look en sportieve opstap.