WOENSDAG, 14 NOVEMBER 2012
“Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden"
- Pierre (Baron) de Coubertin
Schrijven was ooit een hobby van me, of eigenlijk
beschouwde ik het als een vanzelfsprekende handeling. Artikelen, verslagen en/of
columns ik schudde ze losjes uit mijn mouw. Tot de neurologische aandoening ME
als een bom insloeg in mijn lichaam en daarna zowel lezen als schrijven een
ware strijd werd. Opeens had ik meer dan ooit om over te schrijven, zoveel om
voor te schrijven maar bleef helaas jarenlang hangen in een writer’s block. Dat klinkt
wat stoerder dan de eigenlijke allesoverheersende brainfrog die rondspookt in
mijn hoofd en mijn hersens bewolkt met dikke mist. Dit in combinatie met mijn
perfectionistische eigenschappen en het onvermogen tot loslaten hebben mij er
eerder van weerhouden om mijn gedachtes op papier te zetten en de wereld in
te strooien. Daarnaast stel ik ook mijn column-hero Kim Friesen aansprakelijk,
zij heeft met het entertainmentgehalte in haar columns de lat voor mij wel
extreem hoog gelegd. Aangezien ik daar niet overheen kan en wil gaan heb ik
besloten om denkbeeldig het stof van mijn kicksen te blazen en eens een schot te wagen. Schiet
en wie weet raak ik een paal, met buitenkant voet de lat of wellicht het doel?
Deze woorden zijn mijn warming up, de voorbereiding op een oefenwedstrijdje in de
vorm van een blog.
Als ik het plezier in dit spelletje kan vinden dan blog ik binnenkort wellicht wekelijks in competitieverband, in een blauw-wit tenue met een sponsor uit Dinxperlo. Ik kan rekenen op mijn vaste support langs de lijn en wie weet tref ik ooit een verdwaalde scout. Geen druk om te moeten scoren, puur genieten van de match. Deelnemen is immers belangrijker dan winnen. Mijn doel is om een publiek te raken, met welke emotie dan ook. Al geef ik zelf de voorkeur aan de hardop en tikkeltje sarcastische smiles die Kim's column's bij mij opwekken. Momenteel ben ik zelf veel te langdradig van stof om een stuk tekst columnwaardig te maken. Dus geheel limietloos zet ik mijn zinnen voorlopig op zo'n ongegeneerde schaterende lach waarvan de persoon in jouw aanwezigheid zijn of haar wenkbrauwen op een hoger niveau fronst. Niet geschoten is altijd mis en een gemiste kans raakt een mens uiteindelijk toch het meest. In gedachten hijs ik mijn voetbalkousen omhoog, haal mijn neus op en ruik de geur van natte grassprieten. Als ik dan toch mijn debuut wil maken valt er voor mij geen beter moment te kiezen dan vandaag, een dag met een No.14 op zijn rug.
It's official...
No.14 Details by D.
Een blog schrijven is een, maar een blog plaatsen op internet bleek toch een iets ingewikkelder klusje dan ik dacht. Tijdrovend en een energieslurper voor die bewolkte hersens van mij. Het begin is er, wel iets te basic wat mij betreft maar de details volgen later wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten