Donderdag 15 november 2012
Na een jaar en acht maanden gebruik te hebben gemaakt van
een rolstoel, krukken en een opgelapte
benenwagen snakte ik naar een vervoersmiddel die mij verder dan de hoek van de
straat kon brengen. Met alle liefde hebben mijn vriend en ouders heel wat vrije
uurtjes voor mij opgeofferd om mij naar plaats van bestemming te brengen. Dankbaar
maar met gemengde gevoelens, afhankelijkheid went immers nooit. "Wanneer de vrijheid
oprukt kan niemand haar stoppen”, dat is de quote die denkbeeldig op mijn
koelkast zat geplakt. Terwijl de zomer aan me voorbij kroop in afwachting op
mijn WMO aanvraag, kwam uiteindelijk de (verwachtte) afwijzing van de gemeente behoorlijk
rauw op mijn dak. Na de teleurstelling en frustraties hiervan te hebben
verwerkt kwam het volgende dilemma. Waar investeren wij een klein kapitaal in,
wat is wijsheid? Een scootmobiel zou misschien lichamelijk een voor de hand
liggende optie zijn, maar geestelijk voor mij nog een stap of zes te ver. Ik
zag mezelf er niet in zitten,
laat staan rijden en al helemaal niet op openbaar terrein of door de H&M.
Toen ik mezelf tijdens een proefrit in de weerspiegeling van het raam zag was
ik overtuigd, een scootmobiel is gewoon zó niet sexy! Daarnaast voelde ik me
ook totaal niet happy in dat ding. De verkoper bevestigde nogmaals dat het
imago van die dingen nou eenmaal niet hip te krijgen is. Nu is het hebben van
ME en de beperkingen die het met zich meebrengt alles behalve hip & sexy. Als
je als 29 jarige een geraniumtijdperk van bijna twee jaar op je naam hebt staan
dan ben je meer toe aan een programma als “Pimp My Ride”.
Ik vond dat ik na
mijn slechte staat het verdiende om
een vervoersmiddel te besturen, volledig opgeknapt en gepimpt. Waar mijn leeftijdgenoten elke dag
staan fileflirten in hun nieuwe leasebakken hoopte ik op z’n minst om bij het
stoplicht naast de scholieren op hun Italiaanse Vespa’s te kunnen shinen met
mijn Italiaanse designspiegel,
retro koplamp en hippe boodschappenmand. Voor mij nog geen verstandige en oubollige driewieler
met een grijs matje onder m’n voeten (scootmobielers no offence!), maar een hippe
elektrische step met retro look en sportieve opstap.
We hebben heel wat
kilometertjes gevreten om een proefrit te kunnen maken en om een betrouwbaar
verkooppunt te vinden. Tien minuten proefrijden konden mij niet garanderen dat
ik de step ook in het dagelijks leven zou kunnen besturen, het zou hoe dan ook
een duur grapje worden. Uiteindelijk besloot ik niet voor de zilveren
vrouwelijke retro-versie (met mandje)te
gaan maar voor de stoere mannelijke versie (tevens duurder) met meer power, 30 km actieradius en
bredere banden. Als vrouw kies je toch eerder voor de looks en mogelijkheden om
je boodschappen te vervoeren dan voor de pk’s of een hogere actieradius. Ik
moest echter eerlijk zijn tegen mezelf en kiezen voor degelijkheid en veiligheid. Na
een toeristisch bezoek aan het pittoreske Doesburg, kwamen
wij trots thuis met Tante Paula inclusief twee mandjes! De eigenaar van de winkel was
zo lief om mij een speciale afsluitbare boodschappentas cadeau te doen zodat ik
nog eens kan afwisselen. Accessoires en
mogelijkheden tot uitbreiding, wat wil een vrouw nog meer? Vanzelfsprekend liep
het bij mij niet geheel vlekkeloos en kon ik helaas nog niet legaal en verzekerd
met mijn step de weg op. Gezien de RDW mij eerder die maand al 1/6 deel step
lichter had gemaakt bleef ik braaf wachten op het kenteken, twee hele weken lang. Als liefhebber van details
hoopte ik stiekem op een letter D in mijn kenteken. Toen mijn vrienden van de
pakketservice aan de deur stonden was ik zo blij, die letters konden me
gestolen worden. Het kenteken bleek wonderbaarlijk,
een letter D… dat wel. Maar om van alle mogelijke cijfer en letter
combinaties nou uitgerekend mijn kenteken op OLD te laten eindigen vond ik echt hilarisch. Dit
was zwaar voorbestemd.
Mijn eerste rit daarentegen was nou niet bepaald wat ik me ervan had voorgesteld. Het fietspad bleek een ‘No Go Area’ voor mij. Scholieren die uit het niets overal opduiken met hun kleurrijke melkkratten, geen richting aangeven en je met drie op een rij zonder pardon van het fietspad drukken. Ook de hobbels in de weg, scooters en brommers die voorbij razen, kids en ander loslopend wild bleken een hindernis. Er wordt een overdosis aan prikkels op je afgevuurd en dat is nou net wat je als ME’er niet kunt hebben. Zeker niet wanneer je al je energie nodig hebt om je evenwicht te houden, de remmen in te knijpen en de elektrische gashendel te besturen. Daarnaast was het een bizarre ervaring om als geboren en getogen Hoofddorper de weg naar huis niet 1,2,3 terug te kunnen vinden. Hmmzz... zou er genoeg ruimte op mijn stuur beschikbaar zijn voor een navigatiesysteem??
Mijn eerste rit daarentegen was nou niet bepaald wat ik me ervan had voorgesteld. Het fietspad bleek een ‘No Go Area’ voor mij. Scholieren die uit het niets overal opduiken met hun kleurrijke melkkratten, geen richting aangeven en je met drie op een rij zonder pardon van het fietspad drukken. Ook de hobbels in de weg, scooters en brommers die voorbij razen, kids en ander loslopend wild bleken een hindernis. Er wordt een overdosis aan prikkels op je afgevuurd en dat is nou net wat je als ME’er niet kunt hebben. Zeker niet wanneer je al je energie nodig hebt om je evenwicht te houden, de remmen in te knijpen en de elektrische gashendel te besturen. Daarnaast was het een bizarre ervaring om als geboren en getogen Hoofddorper de weg naar huis niet 1,2,3 terug te kunnen vinden. Hmmzz... zou er genoeg ruimte op mijn stuur beschikbaar zijn voor een navigatiesysteem??
Mijn ticket naar vrijheid was in eerste instantie niet wat
ik ervan verwacht had. Heel naïef want welk scheurmonster je ook aanschaft, ME
lift nou eenmaal mee als een meedogenloze zwartrijder. Het voelt alsof ik van
een andere planeet kom en dat werd nog eens bevestigd toen ik mijn draadloze
richtingaanwijzers met LED verlichting en geluidsignalen ontving. “E.T. Phone home…”, mijn step heeft een hoog
Steven Spielberg gehalte. Elektrische steps zien er vrij sportief uit. Hoewel
ze bijzonder vaak worden gekocht door mensen met een loopbeperking worden ze voor de andere doelgroep vooral
verkocht als gadget. De Maximilian 2 is het nieuwste
model van Tante Paula. De stoere mat zwarte kleuraccenten in het frame met de oranje
remklauwen en achtervering doen denken aan de remsystemen uit de racerij. De asymmetrisch geplaatste liggende koplamp is
geïnspireerd op de lasergun die bevestigd is aan de voorzijde van James Bond’s
Aston Martin. Volgens de
fabrikant oogt deze elektrische step als echte
"eye-catcher”. Dat
blijkt nu achteraf nogal een understatement te zijn. Een waarschuwing in de
folder die ik wellicht wat serieuzer had moeten nemen. Tante Paula blijkt
namelijk naast hip ook opmerkelijk hot te zijn!
Op straat wordt ik door jong en oud nagestaard en zelf nagefloten, maar echt?! Mensen zetten de break erop en staan stil, stappen van hun fiets of geven elkaar een elleboog zo van kijk dan! Vooral de harten van vijftien- en zestien jarigen gaan sneller kloppen bij het zien van Tante Paula. Dit lokt heel wat verbale en non verbale reacties uit. Ogen puilen uit, monden vallen open en het lijkt even of je daadwerkelijk in een Aston Martin voorbij sjeest. Best schattig tot het moment dat er een stofje hun hersenen bereikt en ze hyper enthousiast worden. Zelfs van mijlenver worden er uitdrukkingen naar me geschreeuwd zoals “kankerleip ouwe”, “ teringvet jonguh” en nog meer grof taalgebruik waar ik totaal niet van gediend ben. Bij aanschaf van de step heb ik me dit totaal niet gerealiseerd en na 12 jaar op een Piaggio Velofax te hebben gereden ben ik toch echt wel wat gewend. Negeren leek me de beste optie, al bleek dat nog best lastig toen een kabouter van twee turven hoog met gevaar voor zijn leven het fietspad op rende, voor mijn step sprong en me vervolgens met pretoogjes zei; “Mevrouw!! u hebt echt een moeilijk gruwelijke step, mag ik er even op rijden?” Nadat ik vol in de ankers hing, mijn duel disk brake schijfremmen deze onverwachte test succesvol hadden doorstaan en er een welgemeende g*dverdomme mijn strot uitfloepte reed ik totaal geshockeerd verder. Noemde hij me nou mevrouw? Seriously?!
De eerste ritjes op de
Tante Paula waren dus een ware reality check. Voorlopig ben ik nog wel even zoet met het ontwikkelen
van mijn rij-skills op de step zelf en ook het trotseren van de
fietspaden. Mogelijk had ik in een scootmobiel
anoniemer over straat gekund maar mogelijk had ik dan ook een verzekeringsplaatje
getroffen met de lettercombinatie HIP of HOT. Daar was ik zeker niet beter mee
afgeweest. Hoewel ik nu dus de trotse eigenaar ben van een uberhip voertuig kan
ik er niet meer omheen, over 6 weken staat er “drie-nul” op mijn teller en dat
ga ik voor die tijd waarschijnlijk niet redden wat betreft kilometers. Wellicht
wel een leeftijd die beter matcht bij mijn kenteken en de staat van mijn
gezondheid. Die kilometers komen wel. Met trots wil ik eindigen dat ik dankzij
mijn lieve ouders vanaf heden gesponsord
door het leven step, Rabobank wielerploeg eat your heart out!
No.14 Details by D.
test
BeantwoordenVerwijderen